Πολλοί έχουν επιλέξει το τένις για να γυμναστούν και να κρατηθούν σε φόρμα, ειδικά την περίοδο της πανδημίας. Υπάρχει κίνδυνος τραυματισμών; Πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τι αρθρώσεις μας;
Η έξαρση της πανδημίας έχει στρέψει όλο και περισσότερους ανθρώπους στο να επιλέξουν το τένις ως τρόπο εκγύμνασης, κυρίως λόγω του εξωτερικού χώρου και των αποστάσεων μεταξύ των παικτών.
Προφανώς πρόκειται για ένα άθλημα στο οποίο απαιτείται πολύ καλή φυσική κατάσταση για να μπορέσει κάποιος να ανταποκριθεί στους ρυθμούς του. Υπολογίζεται ότι σε κάθε αγώνα χρειάζονται μερικές εκατοντάδες εκρηκτικά τρεξίματα έστω και λίγων μέτρων. Απαιτείται ένας εξαντλητικός ίσως συνδυασμός αντοχής, ελαστικότητας, συντονισμού, αντανακλαστικών και ευκινησίας. Προφανώς ηλικιακά όλα τα προαναφερθέντα τείνουν σταδιακά να χάνουν την τονικότητά τους, αλλά ανεξαρτήτως ηλικίας η καταπόνηση είναι δεδομένη.
Κάτι τέτοιο καθιστά το άθλημα του τένις δημοφιλές μεν -με την προσθήκη παραλλαγών του όπως το padel δε, ακόμη περισσότερο- αλλά και «επικίνδυνο» για μια σειρά τραυματισμών.
Μια στατιστική της τελευταίας 20ετίας στο Wimbledon και στο Roland Garros έδειξε τόσο σε άντρες όσο και σε γυναίκες ότι οι τραυματισμοί στην πλειοψηφία τους αφορούν:
- τον ώμο κατά 18% (φλεγμονή ή ρήξη των μυών του στροφικού πετάλου)
- το γόνατο κατά 12%, (κακώσεις ή ρήξεις χιαστών)
- τον αγκώνα και τον καρπό κατά 8%, (επικονδυλίτιδα είναι ο χαρακτηριστικότερος τραυματισμός)
- τον αστράγαλο κατά 7% (κατάγματα κοπώσεως είναι η συχνότερη μορφή)
Η αναλογία παραμένει σχεδόν η ίδια και σε ερασιτεχνικό επίπεδο με την προσοχή μας να στρέφεται και στην ιδιαιτερότητα του εκάστοτε γηπέδου (ολισθηρότητα χώματος ή τεχνητού χορταριού, υγρασία κτλ.) αλλά και σαφέστερα στην φυσική κατάσταση του καθενός μας.
Η προθέρμανση όπως έχουμε αναφέρει και για άλλα αθλήματα είναι ζωτικής σημασίας για την καλύτερη ανταπόκριση του σώματός μας στις ανάγκες ενός αθλήματος και συνεπώς και στην πρόληψη τραυματισμών. Τα κατάλληλα παπούτσια επίσης βοηθούν στην καλύτερη πρόσφυση στο εκάστοτε γήπεδο, η κατάλληλη ρακέτα -με βάρος που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τόσο του παιχνιδιού, αλλά και στον μυϊκό τόνο του αθλητή-, και τέλος η κατάλληλη προπόνηση για τον συντονισμό των κινήσεων και την μυϊκή ενδυνάμωση.
Η φυσικοθεραπεία είναι μια πρώτης μορφής προσέγγιση σε τραυματισμούς τέτοιου είδους, βοηθώντας εν μέρει στην αποκατάσταση του εύρους κίνησης μιας άρθρωσης και στην ενδυνάμωση των μυών στην τραυματισμένη περιοχή. Εναλλακτικά χορηγούνται για ήπιες μορφές τραυμάτων ιβουπροφαίνη ή ασπιρίνη που συντείνουν στην ελάττωση του πόνου και του οιδήματος.
Σε κάθε άλλη περίπτωση όπως και επίμονη ενόχληση στην τραυματισμένη περιοχή συνιστάται επίσκεψη σε εξειδικευμένο ιατρό ο οποίος θα συνεκτιμήσει τα οφέλη τόσο της συντηρητικής θεραπείας όσο και την αναγκαιότητα της επέμβασης για την ολική αποκατάσταση του τραύματος.
